Niyazi Cebeci tarafından kaleme alınan Ünal’ın Lambası gözyaşları içinde okuyacağınız gerçek bir hayat hikayesidir.
Yıllar önce Samsun’da iken, iş yerimi akşamları geç kapatırdım. yürüme eve giderken, kestirme ara sokakları kullanırdım.
Hava güneşli olduğu zamanlar, kumral çok yakışıklı, yüzünde masumiyetin her ifadesini yansıtan bir çocuk dikkatimi çekiyordu.
Sokak direğinin lambasında her akşam kucağında kitap, defter kaldırım betonda oturarak, ya birşeyler yazıyor, ya da okuyordu. İlk zamanlar birşey demeden bir kaç kez yanından geçtim. En son geçerken göz, göze geldik. bana gülümsedi, bende ona gülümsedim. Hiç diyaloğa girmeden yine yürümeme devam ettim.
O günden sonra Samsun’da iki gün yağmur yağdı.
Çocuk ortalıkta tabi ki yok. düşünmeye başladım. bu çocuk kimdir? sokakta niye ders çalışıyor? kafamda soru sağanakları oluşmaya başladı.
Ertesi gün hava güneşli, bir yandan seviniyorum çocuk mutlaka akşama orada olur konuşurum diye. artık kararımı vermiştim.
Eve giderken çocuğu gördüm, çok şükür, buradaymış diye sevindim. Yanın yaklaştım ve
- Merhaba yakışıklı nasılsın? dedim. gülümsedi.
- İyiyim abi
- Hayrola ne yapıyorsun burada? seni her akşam görüyorum.
- Biliyorum abi dedi.
- Adın ne senin?
- ÜNAL dedi
- senin ailen yok mu? niye burada ders çalışıyorsun? ÜNAL dedim. ÜNAL yüzünü sanki yere yıktı. yığıldı. titrek bir sesle
- Babaannemle duruyorum.
- Annen, baban yokmu? onlar nerede? dedim.
- Annemle, babam trafik kazasında öldüler.
- Başka kardeşin varmı?
- Hayır… yok
- sizi bakacak ailenden yakınınız yokmu?
- Hayır!hem biz buralı değiliz ki! dedi ve yutkundu ve kesik kesik konuşmasına devam etti.
- Biz Sinop’luyuz dedi.
Hangi okula gittiğini öğrendim. okul müdürünü tanıyordum. sen nerede oturuyorsun diye sordum. işaret parmağı ile ara sokakdaki tek katlı ahşap, derme çatma, baraka gibi binayı gösterdi. üst kiremitlerini bazıları dökülmüş. sokak lambasının ışıttığı kadarı ile görebiliyordum.
ÜNAL konuşmaya biraz alışmıştı ve devam etti.
- İlkokul 4. sınıfa gidiyorum. evde elektrik olmayınca, , sokak lambasında derslerime çalışıyorum.
Yanında ağlamamak için kendimi zor tuttum. dudaklarımı öyle ısırdım ki, acısını değilde, acıdan uyuştuğunu hissettim.
bir müddet donarak kaldım. ve sonra kendimi toparlayarak
- Peki ÜNAL sen şimdi eve git, yarın yine görüşürüz olmaz mı? dedim. o da kitaplarını, defterlerini topladı evine gitti.
O gece sabaha kadar hiç uyumadım. sanki kendimi odanın tavanına astım. uyumak bile bana ihanet gibi geldi.
Sabahın ilk saatin de ÜNAL’ın okuluna koştum. okul müdürü ile görüştüm. müdür bey anladığım kadarı ile, ailesine çok vakıf değil, ancak ileri süreçte çok yardımcı oldu. okul aile birliği devreye girdi. belediye den yardımcı oldular fakat yine de içim rahat değildi. Bende arkadaşlarım ile bu konuyu paylaştım.
Sağ olsunlar arkadaşlarım çok duyarlı davranarak, onlara yeni bir ev kiraladık. ÜNAL çok mutlu olmuştu. her ay kiralarını bankaya yatırdık. babaanneye arkadaşlar banka hesabı açtılar. rutin olarak her ay teyzemiz oradan parayı çekerek geçimini sağladı. ÜNAL okul birinciliklerine abone olmuştu sanki. çok başarılı olarak lise son sınıfa kadar geldi. ve
- Abi seninle konuşmak istiyorum dedi.
- Buyur ÜNAL seni dinliyorum…
- Abi, bu sene mezun oluyorum, askere gitmek istiyorum. bir an evvel hayata atılmak istiyorum. tek düşüncem babaannem dedi.
- Sen ne yapıyorsun, bu da nereden çıktı şimdi diye söylendim.
- Abi benim param yok üniversite okuyamam. dedi. bende kızmış gibi yaparak
- Bu zamana kadar nasıl okumuşsan yine okursun merak etme dedim. ÜNAL akıllı ve çok onurlu bir çocuktu. Hiç kimse yaptığı yardımı yüzüne vurmuyordu ama herşeyi biliyordu.
İş adamları arkadaşlarım vardı. onlarla da bu konuyu görüştüm. herkes seve seve yardımcı olacağını beyan ettiler. çok mutlu olmuştum. ÜNAL ile tekrar bir araya geldik ve…
- Derslerine devam et, sınava gireceksin.
- Ama abi nasıl olacak!
- Aması maması yok, o iş tamam hadi şimdi git. dedim
ÜNAL iyi bir üniversite kazandı. başarılı olduğu için burs aldı.
iş adamı oldu şirket kurdu.
sonra ne oldu biliyor musunuz?
Orta Asya’dan gelen TÜRK öğrencilere ve TÜRKİYE’de durumu iyi olmayan öğrencilere burs veriyor. yardım ediyor. tam bir vatansever, devletine milletine aşık güzel insan…
Yolumuz açık olsun ÜNAL’ım Türk dünyası bizi bekliyor
